28 december 2008 Sydney. Dit is een verhaal dus ga maar even zitten. In de nacht van 27 op 28 december lopen Paul en ik rond 5 uur in de morgen naar huis nadat we een borrel bij een kennis Nigel uit Sydney hebben gedronken. Vlak voordat we vertrokken uit zijn appartement herinner ik me dat mijn portemonnee open lag op zijn keuken tafel. Ik schonk er weinig aandacht aan en heb mijn boeltje (mobiel, sleutel en knip) bij elkaar geraapt en we zijn gaan lopen naar de Lodge. Onderweg krijg ik een helder moment en herinner mij mijn portemonnee. Op dat moment pak ik deze en kijk er even snel in of alles er nog in zit. Op dat moment zie ik dat mijn Credit Card weg is. Paul over de rooien want die heeft net zo een hekel aan credit cards als aan mobielen. Ik in paniek mijn moeder gebeld en gevraagd om het nummer van de postbank blokkeren op te zoeken want degene achter op mijn bankpas werkt dus niet. Het nummer na 10 minuten doorgekregen en de kaart laten blokkeren. En dan ga je denken. Zou die Nigel hem gestolen hebben? Ik kan het me niet voorstellen. Deze jongen is advocaat en enorm aardig en oprecht. Mijn gevoel zij dat kan niet maar mijn twijfel wist het niet. Of heb ik hem eerder die dag bij de kapper laten liggen per abuis want daar had ik tenslotte voor het laatst betaald met mijn kaart. Allemaal opties. Zo heb ik dus de hele nacht liggen spoken in bed. De volgende morgen ben ik na het ontbijt naar het internet cafe gegaan om te checken of er afschrijvingen waren gedaan. Niets, dus ik ben terug gaan lopen naar het hotel. Als ik door de hal aan kom lopen dan zie ik Paul met zijn nieuwe Australische mobiel staan. Dus ik zeg dat er niets is afgeschreven, waarop hij antwoord:”dat kan ook niet”. Ik zeg nog:”hoezo kan niet”. Nou kijk maar op tafel is het antwoord. Daar lag dus mijn credit card. Ik kijk hem verbaasd aan en zeg hoe kan dat nou. Wij denken en ja hoor, de dag ervoor zijn we naar de stad geweest en ik wilde niet mijn hele knip meenemen dus heb wat geld aan Paul gegeven en toen ook maar mijn CC voor de zekerheid mochten we iets leuks zien. Blond moment. (nu denken jullie dat dit het is, maar het is nog niet eens begonnen!) Dezelfde ochtend wandelen we dus naar de stad voor een historische wandeling in het centrum en nemen dit keer niet alles mee. We hebben allebei onze portemonnees mee en ik neem de mobiel mee en die van Paul laten we liggen. Prachtige blauwe lucht met de zon volop schijnend. Na de wandeling gaan we terug naar Oxfordstreet en doen een vroeg diner bij het Indiaase restaurant. Rond 17:15 lopen we terug naar de lodge. Zo een 900 meter voor de Lodge gaat mijn mobiel over en ik zie Paul zijn Australische nummer. Ik kijk hem aan met een lach en denk dat ie me in de maling neemt. Echter ik besef me meteen dat zijn mobiel op tafel hoort te liggen in de kamer. Ik luister aan de mobiel en hoor gerommel maar er wordt niets gezegd. We zetten het op een sprintje richting de Lodge. Daar aangekomen loop ik tegen de deur op want hij is dus niet open. Ik wacht op Paul om de deur open te maken. Eenmaal binnen wil ik opgelucht ademhalen dat gelijk verstokt wordt als ik zie dat de laptop niet op tafel meer ligt. Om er zeker van te zijn dat Paul hem niet in de rugzak heeft gestopt kijk ik naast zijn bed. Ook niets. Dus alles weg terwijl de deur op slot zit. Wij vliegen meteen naar de receptie en maken melding van het voorval. De man staat meteen op en zegt loop maar even mee want er zijn gister verdachte personen ingecheckt. Paul gaat terug naar de kamer om te kijken of er meer weg is, ik loop met de man mee. Voor kamer 110W blijven we staan, de gordijnen zijn gesloten, en hij vraagt mij nogmaals het nummer van Paul te bellen. Beide staan we met ons oor aan de deur te luisteren als er binnen de mobiel van Paul overgaat. De receptionist twijfelt niet en opent de deur. Ik loop achter hem aan. Ik zie een verdwaasde man staan en vraag hem waarom hij spullen van anderen op zijn kamer heeft. Hij zegt van niets te weten. Op dat moment zie ik de koptelefoon van de laptop die ik herken aan het tape wat er aan zit. Dit zit dus in een vreemde rugzak die ik niet ken. Ik gris het eruit en pak meteen een aantal mobielen opladers mee die ook van ons zijn. Dan vraag ik hem om de laptop en op hetzelfde moment zie ik mijn ipod op zijn bed liggen met daarnaast mijn Spaanse Ipaq mobiel. Ik pak het bij elkaar. Dan vraag ik steeds kwader wordend om de laptop en dirigeer de receptionist om de politie te gaan bellen. Hij pakt een andere onbekende rugzak en daar zit dus de laptop in die ik eruit gris. Op datzelfde moment zie ik een mobiel liggen en in secondes flitst er door je hoofd:”die heb ik ook”. Nee die was van mij. Dan verzoek ik de onder drugs zijnde man om de mobiel van Paul want die had ik wel gehoord maar niet gevonden. Hij ontkent het en zegt dat alles van hem is. Ik loop naar zijn kast en sla het open. Zie vele “gestolen” spullen maar geen mobiel. Pak mijn mobiel en bel opnieuw en goed luisterend. En ja hoor ik draai hem om en daar zit de mobiel in zijn kontzak, de smeerlap. Dan komt Paul binnen en is helemaal over de rooie. Ik leg alle terug gevonden spullen even buiten op het tafeltje en hou dit in mijn ooghoek. Op dat moment horen we dat de politie onderweg is en de man probeert weg te komen met al de spullen achterlatend in de kamer. Paul probeert hem tegen te houden, ik probeer hem te helpen maar ik wil ook niet bij mijn spullen weg gaan die daar liggen. Dan geeft Paul hem een duw en doet 3 stappen achteruit om de toegangsdeur naar de uitgang dicht te houden zodat de man niet weg kan. De man raakt in paniek en loopt naar de achterdeur die op slot zit. Ik loop naar de deur om Paul te zeggen dat de man achter probeert weg te komen en op dat moment zie ik hem de brandtrap opvliegen. Klimt naar binnen op de eerste verdieping om vervolgens via de trap binnen aan de voorkant weg te komen. Ik ligt Paul in en deze vliegt naar de voordeur van de Lodge. Daar komt net de man naar beneden. Paul loopt met hem mee naar buiten en zegt hem dat ze samen even gaan wandelen. Waarop de man beweert een doktersafspraak te hebben. Dan ga ik ook mee zegt Paul. Ik sta inmiddels nog steeds bij mijn terug gevonden spullen. Als Paul en de man richting MacCleaystreet lopen springt de man plotseling in een taxi en Paul stopt de chauffeur en zegt hem deze man niet te rijden of naar de politie te brengen omdat het een dief is. De chauffeur weigert te rijden waarop de man eruit springt en meteen een ander taxi in springt. Paul pakt zijn mobiel en spreekt meteen met de opneemknop het kenteken in van de taxi waarin hij wegreed. Dan loopt hij terug naar de Lodge en belt met de politie om et kenteken door te geven. Bij terugkomst laat ik Paul alles zien wat ik terug heb. Echter zijn rugzak met een deel van zijn medicijnen is weg al wel zijn ipod, sennheizer koptelefoon & lerenhoesje, USBstick en reserve accu. Ik merk ook dat de oplader van de laptop ontbreekt. De politie arriveert 3 man sterk en ze inspecteren de kamer en onze kamer, we moeten al onze gegevens opgeven. Tevens alle vermiste goederen werden genoteerd. We mochten door de kamer lopen om te kijken of er onze spullen nog lagen maar aangezien er overal spuitnaalden lage mochten we nergens in graaien wat we niet konden zien. Ik pakte nogmaals de rugzak van die vent en voelde dat er nog iets in zat en maakt hem toch op en daar was de oplader van de laptop. De rest is niet boven water gekomen. De politie was er helpfull en zou ons een lijst doen toekomen met de vermiste spullen ook voor de verzekering. Toen terug naar de kamer ben ik ben ik Eric gaan bellen en die is meteen gekomen. Ik wilde weg, uitchecken. Ik voelde me er niet meer veilig. Ook omdat ik die vent met een ring met reserve sleutels heb zien weg lopen. Dus waarschijnlijk gejat van de receptie. Om erover na te denken zouden we een biertje gaan drinken om de hoek van de lodge. Dus buiten lopend passeren we wat restaurants waar mensen op terras eten. We manouvreren ons er door met ook tegemoetkomende wandelaars. Op dat moment slaat mijn hart een slag over want ik zie de dief met aan zijn arm een vrouw terug lopen richting de lodge. Ik wacht tot ze gepasseerd zijn en tot wij de tafels gepasseerd zijn om een scene te voorkomen gezien de woestheid van Paul. Dan vertel ik het en Paul vliegt er achteraan via de overzijde van de weg. Zodra ze binnen zijn loopt Paul naar de receptie en ziet dat de receptionist de politie belt en dat zelfde doet Eric. Het duurt 10 minuten voordat we een politiewagen zien arriveren. En precies op dat moment komt de man (druggie noemen ze dit soort hier) naar buiten omdat ze in de lodge al de spullen al hadden verwijderd. De man van de lodge wijst de politie de druggie aan en deze wordt meteen tegen de muur gezet. Het zijn dezelfde 3 agenten. We werden verzocht door Adam (de knappe mooi politieman haha) om naar Kings Cross Policestation te gaan om de aanklacht te doen. Daar zijn we dus gaan wachten met Eric. Dan worden we 1 voor 1 binnen geroepen en er wordt een verklaring opgemaakt en van alle gestolen goederen foto’s. Dan krijgen we dus een kopie mee voor de verzekering. Uiteindelijk staan we om 23 uur buiten en pakken onze boel. Ik vraag de receptie om een teruggave want we willen uitchecken en hij stemt in met een teruggave van 300$ dus daar zijn we wel blij mee. Die nacht bij Eric heb ik onrustig maar wel beter geslapen dan dat ik ooit in de Lodge zou slapen. En weer en les dat je goed op moet passen met je spullen. Nu op naar de Blue Mountains net buiten Sydney om even bij te komen van ons avontuur en even de gedachten op nul! En op naar Nieuw Jaar 2009!!
28 diciembre 2008 Sídney. Lo siento una historia muy corto porque la historia está demasiado entonces os explico en vivo. Pero teníamos un robo de nuestro portátil, móviles etc. Pero encontramos unas puertas más lejos de la nuestra en el hostal. Un hombre que estaba de drogas ha hecho eso. Era un día horrible y con la policía. La mayoría tenemos y encontramos en su habitación. Pero no todo como la mochila nueva de Paul, su ipod, USB stick y unos medicamentos perdimos. El resto como móviles, portátil y cables y recargados tenemos vueltos. Bueno demasiado drama y seguimos con el viaje.
30 december 2008 Blue Mountains Blackheath. Na ons drama van de inbraak zijn we volgens plan afgereisd naar de Blue Mountains met Eric. We slapen bij Alan, een man zeer aardige man op leeftijd en een vriend van Eric. Blackheath is gelegen op 1026m hoogte midden in het groene hart van de Blue Mts. Heerlijk even weg uit de drukte van de stad. En we doen natuurlijk het toeristische rondje maar Alan neemt ons mee naar de mooiste plekjes. In de ochtend is Eric terug gegaan naar Sydney omdat hij zich niet lekker voelde. Wij gaan morgen terug met de trein naar Sydney. En dan maken wij ons klaar voor oud en nieuw. Dit is echt grootst want ze zijn het park al aan het afzetten en de vuurwerk boten staan al klaar om 100.000 vuurpijlen de lucht in te schieten. Vandaag hebben we gehoord dat ons feest op de 36ste verdieping doorgaat. Dus foto’s volgen nog. Aan iedereen alvast een goede jaarwisseling en pas op met vuurwerk! 
30 de diciembre 2008 Blue Mountains Blackheath. Después nuestro drama del robo con fractura fuimos como el plan a Blue Mountains con Eric. Dormimos en la casa de Alan, un amigo de Eric y muy simpático. Blackheath está en una altura de 1026m y en el centro del corazón verde de Blue Mts. Qué bien por estar fuere de la ciudad para unos días. Hacemos nuestro ruta de turista y por la tarde Alan nos lleva a muchos sitios espécialos. Por la mañana Eric ha ido a casa porque le sentó mal. Nosotros tomamos el tren a Sydney. Y luego nos preparamos para noche vieja. La noche vieja es grandísima aquí, se han cerrado el parque para preparar todo y los barcos con los fuegos artificiales están listos con 100.000 cohetes. Hoy se han confirmado que estamos invitados para la fiesta en la planta 36 para una fiesta y ver los fuegos artificiales. Las fotos siguen. ¡Para todo feliz año nuevo! Mil besos.
